من و تو 1

تو تمام نیروی­ آن روزش را جمع کرد و با قدرت کاملی که در خودش سراغ داشت وارد اتاق من شد و روی مبل نارنجی نشست تا حقش را بگیرد. تو مطمئن بود اگر فرد سوم به جای تو به اداره­ی مرکزی منتقل شود به شعورش توهین خواهد شد. من طرحی برای رفع سردرگمی سازمان پیشنهاد داده بود و تو برای موفقیت طرح من کلیه­ی امکانات فردی و ارتباطی خودش را به کار گرفته بود و با هر معادله­یی باید به مقام قابل قبولی در سازمان می­رسید. تو اصلن تصورش را هم نمی­کرد که نتیجه­ی مطالعات تو و همه­ی مدیران سازمان توسط آقای گاف وتو شود و طرح من در کشوی میز زرشکی آقای گاف به خوابی بی­تعبیر برود. ( آقای گاف معتقد است: آش کشک خاله و کاخ باکینگهام به طرز اجتناب­ناپذیری با هم جور هستند. پس اگر درها بسته نیستند باید ساکت بود. ) تو که مطمئن بود طرح من شهید شده و ارتقای فرد سوم نیز قطعی­ست پس از یک شب بی­خوابی تصمیم گرفته بود یا ارتقا بگیرد یا به نشانه­ی اعتراض، طرح من را از کشوی میز زرشکی آقای گاف بیرون کشیده و به سطل زباله بدهد. تو حتّا تردید نداشت که استعفای قریب­الوقوع مدیران سازمان در پاسخ به وتوی آقای گاف هم نتیجه­ی شرم­آور تلاش­های توست که آن­ها را در بررسی و تصویب طرح من درگیر کرده­ است. همه­ی این­ها دلایل محکمی بودند برای این­که تو از نشستن روی مبل نارنجی احساس ناراحتی نکند. من مجبور شد حرف­هایی را که بارها زده بود تکرار کند. من گفته­بود: آقای گاف چوب­فروش است. تو برای این­که آقای گاف شود باید روی زمین خودش هویج بکارد.

من یک حرف تازه هم زد. من گفت: جنگ رستم و اسفندیار جنگ قدرت بین رستم و اسفندیار و گشتاسب است و اگر دوباره پر سیمرغ به چشم اسفندیار بگیرد هیچ دادگاهی تو را به حبس ابد محکوم نخواهد کرد.