« پس از گندم » منتشر شد.

داستان شعر و شاعری در این روزگار داستانی پر آب چشم است ولی این قهقه ی هق­هق نیز سر خاموشی ندارد هنوز. مجموعه شعر « پس از گندم » یکی از همان داستان­های پر آب چشم ماست که صدای سال­های دور و نزدیک مرا به شکل کلمات و سطرها در خود گرفته و کتابی شده است. در تمام سال­هایی که با شعر بودم و بی­شعر نفسم بند می­آمد ـ و هنوز هم می­آید ـ می­دانستم ـ و هنوز هم می­دانم ـ که شاعری در ایران کاری بس سخت و طاقت­فرساست. در سرزمینی که شاعران، سالاران سرای هنر و حکمت بوده­اند و اندیشه­ها به خلعت شعر مفتخر، ادعای هم­نفسی با شعر، گزافه­یی اگر نباشد باری به گرانی بودن است. بگذریم از سرایندگان دربارنشین و جهان­وطنان چندصدایی­پرست که در غوغای غریبه­ها غرق شده­اند و تنها جایی که به چشم­شان نمی­آید میهن­مادری ست و تنها صدایی که نمی­شنوند صدای هم­وطنی­. فارسی­سرایانی که از شعر ایرانی فقط کلام فارسی­اش را ـ به ناچار ـ با خود دارند و بیشتر شیفته­ی رزق و زرق مشق­های خویش­اند تا اینکه راهی نه به قلّه که دست کم بر دامنه­ی شعر ایرانی بجویند. گرچه قیل و قال آنان حسرتی جز برای آینده­ی خودشان نخواهد بود؛ از آن که بیشه­ی شعر ایرانی هیچ­گاه خالی نبوده و در هر گوشه­اش پلنگانی پنجه به ماه رسانده و چراغ نگاهشان راه را به تاریکی نسپرده است. ( وقتی می­توان از هم­نشینی با خرابات­نشینان به آبادی رسید چرا باید خود را در سرزمین هرز آواره کرد؟ ) من اگر توانسته باشم در پی این دلاوران فقط دمی از هوای دلپذیر این بیشه را به سینه دهم، خرسندی مبارکم باد. مجموعه­ی « پس از گندم » ـ که توسط نشر آهنگ قلم در صد و ده صفحه منتشر شده و حاوی هفتاد قطعه­ی برگزیده از کارهای سالهای هفتاد تا هشتاد و شش من می­باشد ـ حاصل تلاش من برای راهیابی به هوای پاک شعر ایرانیِ فارسی­ست و می­دانم تا بنای خانه­یی بر این زمین کارها در پیش است و خرماها بر نخیل. با این وجود این کتاب را با دو انگیزه به دست چاپ دادم نخست این­که بدانم تا کجا رفته ام و دیگر این­که راهی تازه می­خواستم و باید از آن­چه سروده بودم، دور می­شدم. هدف دوم تحقق یافت ولی داور پرسش نخست قطعن من نیستم.